Lulajże Jezuniu, moja Udręko,
Lulaj ulubiona ma wieczna Męko.
Lulajże Jezuniu, lulaj, że lulaj
A ty go matulu w płaczu weź nie zaduszaj.
Strasznie smutna ta impresja,
Jak poporodowa jest depresja.
Nie ma z tego co żartować,
Nie ma też co tu mędrkować.
Pomoc czeka na każdego,
Ratuj siebie i małego.
Temat: Sekta stalowej pani salowej.
Termin: 9.01.2021
Potok zabrał mnie na drugi brzeg, a tam nic jeszcze nie było:
ani ognia, ani wody, radości ani cierpienia. Nic, tylko pusta przestrzeń. Ptaki
nie śpiewały, liście nie szumiały, psy radośnie nie szczekały na widok znajomego
przechodnia, koty szwędacze nie szukały dziury w całym. Wokół panowała czysta
pustka. Tylko magiczna mgiełka rozrzucała swój czarodziejski pył tu i ówdzie.
Wydawać by się mogło, że
nic już z tego nie będzie, tymczasowym pod wpływem lekkiego proszku,
zaczęły się pojawiać na gołej ziemi nagie, powyginane drzewa. Z tych nagich drzew
kwiliły bladoróżowe pisklaki, rozsiewając dookoła tylko ferment.
Nim zdałam sobie sprawę z tego, co się dzieje, ziemię zaczęła
pokrywać zeschła trawa, tak, jakby od razu rodziła się martwa, zaś na powykręcanych
niczym z bólu konarach pojawiały się dziwnie nienaturalnie szare liście. Nowe krzewy
zaczynały rosnąć całkowicie ogołocone odziane jedynie w ciernie, a z nieba zza szarych
chmur szyderczo śmiało się z nas wyblakłe słońce.
Całe szczęście przyszedł pożar, który nadal koloru temu smutnemu
światu. Tuż obok mnie rozbłysło ognisko na wyschniętym krzaku, który zaiskrzył niczym
gorejący krzew do Mojżesza. Nawet przez chwilę wydawało mi się, że to mówi do mnie.
Tymczasem on nie zwracał się do mnie, lecz do niewielkiego klecha Arbertusa, przebranego
za wynędzniałego rycerza.
- Albertusie! – rzekł krzew – Wróć do swego plebana i oznajmij
mu, że dawna ziemia i dawne niebo już przeminęły!
- Tak, Panie! - wymamrotał wylękniony ksiądz.
- Albertusie! – powtórzył głos. – Pójdź do ludzi, by utworzyli
Boże zastępy w kościołach i nie martwili się już o jutro!
- Tak jest, Panie! – potwierdził pseudorycerz.
- Albertusie! – krzak zwrócił się do mężczyzny po raz trzeci
– Idź i nie grzesz już więcej, a za całą twą wyprawę plebańską niech ci Pan Bóg
wynagrodzi.
- Ma się robić! – tym razem wykrzyczał rozochocony młodzieniec,
po czym czym prędzej siadł na koń i ruszył w drogę powrotną. Spod leniwych kopyt
jego klaczy nawet kurz się nie uniósł. Pojawiły się natomiast srogie iskry sypiące
się spod kopyt, pochłaniając ogniem cały las. Rozgorączkowany rycerz sięgnął po
upieczoną we własnym gnieździe niedorosłą jeszcze kuropatwę i zjadł syty obiad,
a następnie odjechał we własną stronę.
Próbowałam iść za nim, lecz tuż za zakrętem pojawiły się powojenne
wrota, zza których roztaczał się obraz elizejskich pól. Przeszłam więc bramy, zostawiając
za sobą obraz nędzy i pożogi.
Jedynie co byłam w stanie powiedzieć, gdy znalazłam się na zielonych
łąkach położonych niczym nad błękitnym Niemnem:
- To mu się uPiekło.
Daj piątaka na zwierzaka!
Ale zaraz będzie draka...
Bo o zwierzu,
Na talerzu,
Dzisiaj opowiastka taka.
Stoję sobie w restauracji,
Jak to zwykle, pełna gracji,
Dwóch zaczepia,
Wlepia ślepia,
Bo nie jedli dziś kolacji.
Dwaj panowie są bezdomni,
Ale jacy oni skromni,
Dług oddadzą,
Co zgromadzą,
Mózg ich o mnie nie zapomni.
Dwaj panowie mnie ujęli,
Oszczędności diabli wzięli,
Jeść dostali,
Dziękowali,
I już wszyscy są weseli.
Następny temat: Depresyjna impresja.
Termin: 26.12.20
Abrakadabra, czary mary,
Przyleciały dwa komary.
Hokus pokus pełen pokus
Na komary będzie fokus.
ARGIEL+A TRIEL+AP A T A T
Zaraz komarów będzie napad.
Ene mene, tinki łinki,
Z domu odpadają tynki,
Bo komarów chmara cała
Dobrała się do homara
I szykuje się na leszcza,
Chcąc wypędzić stamtąd kleszcza.
Lecz ten dzielić się nie może!
Biedny ach mój kleszcz, nieboże!
Spojrzeć nie spojrzy na leszcza.
Co się mieści w głowie kleszcza?
Nowy temat: To mu się uPiekło!
Termin: 19.12.2020
