Lulajże Jezuniu, moja Udręko,
Lulaj ulubiona ma wieczna Męko.
Lulajże Jezuniu, lulaj, że lulaj
A ty go matulu w płaczu weź nie zaduszaj.
Strasznie smutna ta impresja,
Jak poporodowa jest depresja.
Nie ma z tego co żartować,
Nie ma też co tu mędrkować.
Pomoc czeka na każdego,
Ratuj siebie i małego.
Temat: Sekta stalowej pani salowej.
Termin: 9.01.2021
Potok zabrał mnie na drugi brzeg, a tam nic jeszcze nie było:
ani ognia, ani wody, radości ani cierpienia. Nic, tylko pusta przestrzeń. Ptaki
nie śpiewały, liście nie szumiały, psy radośnie nie szczekały na widok znajomego
przechodnia, koty szwędacze nie szukały dziury w całym. Wokół panowała czysta
pustka. Tylko magiczna mgiełka rozrzucała swój czarodziejski pył tu i ówdzie.
Wydawać by się mogło, że
nic już z tego nie będzie, tymczasowym pod wpływem lekkiego proszku,
zaczęły się pojawiać na gołej ziemi nagie, powyginane drzewa. Z tych nagich drzew
kwiliły bladoróżowe pisklaki, rozsiewając dookoła tylko ferment.
Nim zdałam sobie sprawę z tego, co się dzieje, ziemię zaczęła
pokrywać zeschła trawa, tak, jakby od razu rodziła się martwa, zaś na powykręcanych
niczym z bólu konarach pojawiały się dziwnie nienaturalnie szare liście. Nowe krzewy
zaczynały rosnąć całkowicie ogołocone odziane jedynie w ciernie, a z nieba zza szarych
chmur szyderczo śmiało się z nas wyblakłe słońce.
Całe szczęście przyszedł pożar, który nadal koloru temu smutnemu
światu. Tuż obok mnie rozbłysło ognisko na wyschniętym krzaku, który zaiskrzył niczym
gorejący krzew do Mojżesza. Nawet przez chwilę wydawało mi się, że to mówi do mnie.
Tymczasem on nie zwracał się do mnie, lecz do niewielkiego klecha Arbertusa, przebranego
za wynędzniałego rycerza.
- Albertusie! – rzekł krzew – Wróć do swego plebana i oznajmij
mu, że dawna ziemia i dawne niebo już przeminęły!
- Tak, Panie! - wymamrotał wylękniony ksiądz.
- Albertusie! – powtórzył głos. – Pójdź do ludzi, by utworzyli
Boże zastępy w kościołach i nie martwili się już o jutro!
- Tak jest, Panie! – potwierdził pseudorycerz.
- Albertusie! – krzak zwrócił się do mężczyzny po raz trzeci
– Idź i nie grzesz już więcej, a za całą twą wyprawę plebańską niech ci Pan Bóg
wynagrodzi.
- Ma się robić! – tym razem wykrzyczał rozochocony młodzieniec,
po czym czym prędzej siadł na koń i ruszył w drogę powrotną. Spod leniwych kopyt
jego klaczy nawet kurz się nie uniósł. Pojawiły się natomiast srogie iskry sypiące
się spod kopyt, pochłaniając ogniem cały las. Rozgorączkowany rycerz sięgnął po
upieczoną we własnym gnieździe niedorosłą jeszcze kuropatwę i zjadł syty obiad,
a następnie odjechał we własną stronę.
Próbowałam iść za nim, lecz tuż za zakrętem pojawiły się powojenne
wrota, zza których roztaczał się obraz elizejskich pól. Przeszłam więc bramy, zostawiając
za sobą obraz nędzy i pożogi.
Jedynie co byłam w stanie powiedzieć, gdy znalazłam się na zielonych
łąkach położonych niczym nad błękitnym Niemnem:
- To mu się uPiekło.
Daj piątaka na zwierzaka!
Ale zaraz będzie draka...
Bo o zwierzu,
Na talerzu,
Dzisiaj opowiastka taka.
Stoję sobie w restauracji,
Jak to zwykle, pełna gracji,
Dwóch zaczepia,
Wlepia ślepia,
Bo nie jedli dziś kolacji.
Dwaj panowie są bezdomni,
Ale jacy oni skromni,
Dług oddadzą,
Co zgromadzą,
Mózg ich o mnie nie zapomni.
Dwaj panowie mnie ujęli,
Oszczędności diabli wzięli,
Jeść dostali,
Dziękowali,
I już wszyscy są weseli.
Następny temat: Depresyjna impresja.
Termin: 26.12.20
Abrakadabra, czary mary,
Przyleciały dwa komary.
Hokus pokus pełen pokus
Na komary będzie fokus.
ARGIEL+A TRIEL+AP A T A T
Zaraz komarów będzie napad.
Ene mene, tinki łinki,
Z domu odpadają tynki,
Bo komarów chmara cała
Dobrała się do homara
I szykuje się na leszcza,
Chcąc wypędzić stamtąd kleszcza.
Lecz ten dzielić się nie może!
Biedny ach mój kleszcz, nieboże!
Spojrzeć nie spojrzy na leszcza.
Co się mieści w głowie kleszcza?
Nowy temat: To mu się uPiekło!
Termin: 19.12.2020
Po smaku w Macku zostały tylko wspomnienia,
Tych pięknych chwil podczas jedzenia...
Krzyk dzieciaków, o zabawkę proszących;
Zapach bezdomnych, o dwa złote żebrzących...
Obraz konsumpcji w najczystszym wydaniu.
Dotyk blatu, tuż po Coli wylaniu...
Po smaku w Macku zostały tylko wspomnienia,
Nie zamówisz sobie pod drzwi jedzenia,
Boś ze wsi zabitej dechami,
Gdzie nawet psy szczekają d...
I zostaje tylko czekać na zlitowanie,
Dalsze gospodarki odmrażanie...
Panie Premierze, otwórz chociaż meblowy!
Ikea pocieszy może swym hot dogiem bestsellerowym...
Następny temat: Daj piątaka na zwierzaka!
Termin: 12.12.2020
Gdy godzina ta wybija,
Czarnowidztwo całe mija.
I zaparzasz wnet herbatki,
Obok leżą czekoladki.
I relaksu nastał moment,
Zniknął już ten cały torment.
Po twój napar sięga ręka
i już znowu jest udręka,
bo ta nieuważna łapa,
niczym ta największa gapa.
Wrzątek cały wasz rozlała,
ból straszliwy ci zadała.
Z ust wylazło przekleństw sto,
Tak się kończy five o’clock.
Nowy temat: Po smaku w Macku
Termin: 28.11.2020
Nas zdalne nie dotyczy
Gdy Cię nie widzę, Nie wzdycham, nie płaczę. Nie tracę zmysłów, kiedy Cię zobaczę. Jednak gdy długo Ciebie nie oglądam, Czegoś mi brakuje i coś wiedzieć żądam. I tęskniąc, sobie zadaję pytanie: "Czy to jest szkoda, zdalne nauczanie?" W jaskrawych barwach jawisz się kolego, Zza pleców Mama Ci drożdżówkę piecze. Ktoś do mnie macha z mego komputera. I głosy słyszę. Czy tak jest na świecie? Ktokolwiek widział, kto wie, niech mi powie, Co się zdarzyło tamtego poranka? Raz nie moc dotknąć Cię ni trochę, By później ściągnąć moc niczym kochanka. I w kuchni siedząc, zadaję pytanie: "Kto to wymyślił - zdalne naocznie?". Widzę wieczorem opuchnięte oczy, Które spojrzeć, ale już nie mogą. Z niesmakiem spojrzysz na drugie śniadanie, Lecz nawet siły nie masz tupnąć nogą. Tam niedaleko były ławki, klasy. Głupi koledzy, jeszcze głupcze panie, I chociaż wiedza dziwnie Cię nie mrozy, Też wciąż powtarzasz to samo panie: "Do diaska, po co zdalne nauczanie?". I gdy ostatkiem sił sięgasz po myszkę, By jeszcze chwilę uczestniczyć w lekcjach, Twój brat przytaszczy przyciężkawy plecak I tak się z Tobą po bratersku droczy: "Codziennie sobie zdajesz pytanie, Po co Ci było zdalne nauczanie. I choć pandemia na świecie się toczy, To mnie ta zdalna praca nie dotyczy".
Mam lat dwadzieścia i parę
ocalałam
prowadzona na test.
Człowieka czipuje się jak zwierzę
widziałam:
prototypy szczepionek,
które nie zostaną zaaprobowane.
Jednako waży bliski kontakt i kwarantanna
widziałam:
człowieka, który był jeden
zakażony i zdrowy.
Szukam lekarza i uzdrowiciela
niech przywróci smak i węch
niech jeszcze raz określi kaszel
niech zbije gorączkę na stałe.
Mam lat dwadzieścia i parę
ocalałam
prowadzona na test.
Tu leży ciało najlepszej Matki,
Co była ofiarą krwawej jatki,
Wrogiem jej – laktoza,
Piękna będzie proza –
Bo tchu dokonała robiąc w gatki.
Następny temat: Numer 20.
Termin: 31.10.2020
Huhu ha! Huhu ha!
Polska jesień zła!
Chowa deszcze, wichry, żale.
Z nimi zna się doskonale,
Nasza jesień zła,
Nasza jesień zła!
Huhu ha! Huhu ha!
Polska jesień zła!
Zamgli okna, szyby zmrozi.
Swoim palcem srogo grozi.
Polska jesień zła,
Polska jesień zła!
Huhu ha! Huhu ha!
Polska jesień zła!
Z liści dywan nam ułoży,
Potem na nim się położy,
A my razem z nią,
A my razem z nią.
Huhu ha! Huhu ha!
Polska jesień zła!
Grube krople, deszcz i plucha,
Zimno, wiatr i zawierucha.
Złotem mknie przez świat!
Nasza jesień zła!
Gdy zadzwonił ostatni dzwonek, pierwsza stanęłam w drzwiach. Już nie mogłam się doczekać swoich wakacji. Jeszcze tylko chwila, niech się tylko drzwi otworzą. Moment. 4, 3, 2, 1, 0...
Już są wymarzone, jedyne takie, wakacje!!!
- Juhu! – krzyknęłam w głos. Moi koledzy spojrzeli na mnie z niedowierzaniem.
- Z czego ty się tak cieszysz? – spytał chłopak z tyłu.
- Głupia jesteś, czy co? – odparł inny.
- Na co nam to było? – dodał trzeci.
Niezadowolona opuściłam podniesione w euforii ręce. Rzuciłam chłopcom wymowne spojrzenie i ostentacyjnie odwróciłam się do nich tyłem. Zrobiłam kilka szybkich kroków i niby to udając, że wiążę buta, zatrzymałam się, by spojrzeć, czy za mną idą. Nie szli. Ale...
Nie wierzę. To nie była brama szkoły. Nie przypominała nawet wrót do Hogwartu. Co to mogło być? Zastanawiałam się, patrząc na ruszające się kamienie.
- Ty, znaleźliśmy się w Ukulele! – krzyknął Zbyszek.
- Ukulele? – spytałam zdziwiona. – Ukulele? Czy ty wiesz, co to jest ukulele?
- No jak to co? Miejsce, w którym obecnie jesteśmy. Coś ty taka zdziwiona?
- Czy ty kiedykolwiek ukulele widziałeś?
- Może to to? – spytał Andrzej, wskazując na niską, kudłatą postać z wytrzeszczonymi oczami.
- Really? Ty naprawdę uważasz, że to ukulele?
- Jeśli nie ukulele to co?
- Noculica nie widziałeś?
- Czego?
- Noculica. Takiego kudłatego... Co? Dlaczego on?... – próbowałam zebrać myśli, ale patrzenie na mały stworek przykuwał moją uwagę.
- Co chcesz powiedzieć.
Chciałam coś odpowiedzieć, ale w tym momencie obok noculica pojawiły się małe, czarne kuleczki, wyglądające jak ubrane w lateks bańki mydlane, do tego napełnione cieczą. Kręciły się bezładnie wokół starszego kolegi.
- Dlaczego dialongi wyglądają niczym sflaczałe opony? – spytałam głośniej niż myślałam.
- A widzisz! – krzyknął Zbyszek – Mówiłem Ci, że jesteśmy na Ukulele.
- Faktycznie, odparłam zrezygnowana. Tak się cieszyłam na nadchodzące wakacje, a spotkało mnie to. I na co mi to było?
Dziś przed państwem jest stonoga,
Co ma złego arcywroga,
Na nóg kilka hultaj czyha,
Ta zaś prędko przed nim czmycha.
Jak się pozbyć tej wrogości,
Gdy w nim pełno jest zazdrości?
Bo gdy ona biegać woli,
Wąż się może tylko gramolić.
Nowy temat: Ostatni będą pieszymi.
Termin: 3.10.2020
„Z powodów ważnych i niezależnych ode mnie, ale jakże uzasadnionych, listu dzisiaj nie będzie” pisał w swym liście Mały Książe. Nie wiem, może zgubił Różę, albo ktoś wymazał mu Liska. Jakby nie było, na dziwnej planecie znalazł się nasz bohater. Oby nie zasiedział się tam przez 40 lat, bo i manna z nieba mu nie pomoże.
Rozmyślając tak nad losem ni to dorosłego, no to dziecka, przystanęłam nad potokiem i spoglądam w jego lśniące refleksy. Spojrzałam w jego szeleszczące wody zmierzające do ujścia, po czym wyszeptałam:
- Mój strumyczku, powiedz przecie, dokąd mnie dziś zawieziecie.
- Jeśli źródło chcesz znaleźć, musisz iść ciągle w górę strumienia. – cicho zaszumiały drobne fale.
- Słucham? – spytałam zaskoczona.
- Jeśli źródło chcesz znaleźć, musisz iść ciągle w górę strumienia. – odpowiedziały mi wody.
Ich głos oczarował mnie, oplótł w niebieskie wstęgi i poprowadził pod górę. Nie wiem, ile dni tak wędrowałam. W końcu góry zatrzymaliśmy się.
- Czy to już koniec? – spytałam jakby otrząśnięta z niewyraźnego jak dotąd snu.
- Dalej musisz iść sama. – odrzekły fale.
- Ale tutaj nic nie ma. – powiedziałam. Nikt mi jednak na te słowa już nie odpowiedział. Poszłam więc dalej w górę.
Gdy doszłam do szczytu, zobaczyłam przedziwny obraz. Mały chłopiec malował niebo, zamaczając gęsie pióro w źródle, z którego co jakiś czas wyskakiwały srebrzące iskierki. Bladożółte słońce wznosiło się nad horyzont, zaś tuż za nim wstawał niedorosły jeszcze księżyc. Płomienne gwiazdy świeciły raz zbyt młodym, raz zbyt starym blaskiem. Otaczająca chłopca przyroda żyła swoim życiem. Drzewo próbowało przynieść ze źródła w swych gałęziach odrobinę wody, aby użyźnić wątłą ziemię. Ptaki latały wokół własnej osi, jakby klucz zgubiły. Kamienie zaś grały ze sobą w pchełki, skacząc radośnie w dół stoku, a potem jeszcze radośniej na niego wskakując.
Przez chwilę zapomniałam gdzie i kim jestem. Zamknęłam z niedowierzania oczy, po czym pospiesznie je otworzyłam, ale zastałam świat w tym samym miejscu, w którym się znajdował, gdy tu przyszłam. Dobrze tylko, że do kolekcji psy nie świerkały niczym ptaki.
Wówczas chłopiec mnie zauważył.
- Jak widzę, odczytałaś mój list. – powiedział.
Jaki list? Przecież ja żadnego listu... Czekaj, czy chodziło mu może o ten list?
- Przepraszam, czy Ty jesteś...? – zaczęłam niepewnie.
- Tak. – odpowiedział chłopiec, zanim skończyłam myśl.
- Ale jak to? Gdzie Róża, gdzie Lis?
- Nie ma ich tu.
- Dlaczego?
- Bo ich nie namalowałem.
- Dlaczego?
- Bo nie należą do tej planety.
- Kto o tym decyduje?!
- Ten, kto ma władzę.
- A kto na władzę?
- Ten, który dzierży pióro historii.
- Ty masz to pióro?...
- Ja mam.
- I nie chcesz ich mieć przy sobie?
- Róża i Lis nie należą do tej historii. Nawet jeśli ich namaluję, nadal będą tylko cieniami swoich własnych postaci, moim wyobrażeniem o nich. Nie chcę ich takich.
Zaskoczyła mnie odpowiedź Małego Księcia. Nigdy bym się nie domyślała, że w ciele dziecka jest taka wielka dojrzałość. Teraz już chyba rozumiem, co to był za ważny powód, dla którego listu nie było. Nie chciałam jednak pytać o więcej, więc odwróciłam się, by odnaleźć drogę do strumienia, który mnie tutaj przyprowadził.
- Dziwny ten Mały Książe – powiedziałam do siebie, strzepując z ubrań srebrny pył.
Deszcz towarzyszył jej od rana, wprowadzając świat w zgubny stan melancholii i uśpienia. Pomimo ponurej aury, jaka otaczała ją wokoło, nie czuła przygnębienia. Dzień zaczął się rutynowo, nadmiarem obowiązków i zmartwień, jednak szybko się z nimi uporała. Spełniona, mogła cieszyć się wolnością jaką dawał jej rozpoczynający się weekend. Przemierzała pustymi ulicami miasta, głęboko wdychając deszczowy zapach powietrza, gdy nagle usłyszała szloch wydobywający się zza winkla. Jej altruistyczna natura od zawsze była źródłem jej porażek; gdy chcąc zbadać niepokojące odgłosy, ujrzała łkającą istotę w widocznym stanie rozdarcia. Nigdy nie podejrzewano jej o nikczemność, lecz gdzieś w jej wnętrzu znajdowała się jakby pustka, niby dziura, która czasem przejmowała nad nią kontrolę i pchała ją do czynów, o których nigdy nie pomyślałaby na jawie. Niepostrzeżenie zbliżyła się do swojej ofiary, przyglądając się dokładnie. Na jej twarzy ukazał się grymas zdecydowania i szybko zaczęła zadawać cios za ciosem, delikatnie jednak stanowczo. Po godzinie, a może zaledwie po kilku minutach, Igła otrząsnęła się i opuściła miejsce zbrodni, zostawiając swoją dzianinową ofiarę podziurawioną, jednak dziwnie kompletną.
Następny temat: Moc stonogi.
Termin: 19.09.2020
Zdjęcie
To chwila
Zamknięta
W bezruchu
Słów.
Jak igła
Sosny
Zatrzymana
na wietrze.
Jak potok
Pojęć
Wartkich
Niebywałych.
Jak korona
Drzew
Na szczycie
Tatrzańskich lasów.
Wspomnienie
Zatrzymane
Na szczycie
Szpilki.
Nowy temat: z przyczyn ważnych i niezależnych ode mnie...
Termin: 12.09.2020
Co się w tej saszetce mieści?
Jakie niebanalne treści?
Może tajemnica to wszechświata?
Może coś, co lubi tata?
Może tajny przepis skrywa?
Mama krzyczy: „Ciężko się zmywa!”
Skład napisany w obcym języku;
Nie pojmiesz go nigdy, laiku.
Ja wiem, że w niej pomidorów masa,
Tych, na które naszczał rycerz koło lasa.
Następny temat: Opowiadanie w 10 złożonych zdaniach.
Termin: 5.09.2020
Co pewien wieczór po nią sięgamy.
O tym, co jest w niej, się zastanawiamy.
Cokolwiek będzie w jej zawartości,
Ach, nie oprzemy się tej miłości.
Czyli to będzie smak przyzwoity?
Owszem, a nawet jest wyśmienity.
Lubisz zamknięty świat w puszce Coli;
Albo ulegniesz lub Cię zniewoli.
Siedzi rolnik na swym polu
Marzy o sopockim molu,
Słońce bezecne w oczy mu gorze...
„A możek ja bym pojechał nad morze?”
Wraca więc prędko do chaty niewielkiej,
By powiadomić o myśli swej wielkiej.
Siadają zatem i rozprawiają rodzinnie,
Gdzie o all inklusiwie piszą wieści gminne.
Nic jednak znaleźć wspólnie nie mogą,
Domek jakby pogrąża się trwogą,
Bo żadne z nich nie wie jak się pisze morze.
Lamenty się wznoszą i krzyki: „O Boże!”
W końcu by wszystkich zadowolić,
Decydują by „morże” nabazgrolić.
I śmiejesz się, mój drogi, z tej wiejskiej głupoty,
Lecz uważaj, by z narzeczoną nie wpaść w kłopoty!
Bo cudna i piękna córka rolnika,
Zwie się nie inaczej niż Andrżelika.
Następny temat: Przeniesione w saszetce ketchupu.
Termin: 22.08.2020
